It's shooting time!

Logboek
Nou op vrijdagochtend 6 februari vertrok ik naar Schotland voor mijn stage. Samen met mijn vader in de trein op weg naar Schiphol. Heel erg op tijd vertrokken en dus vandaar moesten we ook een lange tijd wachten voordat ik mezelf kon inchecken voor mijn vlucht. Zodoende na het wachten afscheid genomen en toen wachten tot dat ik kan vertrekken naar Schotland. Eenmaal in het vliegtuig (ik wist dat ik aan de gangzijde zou zitten dus zou moeten opstaan voor andere mensen) kwam er dus iemand aan die de plek naast me had. Hij heette Sven en kwam uit Nederland en ging zijn vriendin opzoeken in Edinburgh (daar vloog ik op). Dus ondertussen in een gesprek gemengd kwam er nog iemand naast ons zitten. Dit was een meisje genaamd Noortje. Ze ging haar peettante opzoeken in Dundee. Zo waren we gesettled en wel en voordat we eenmaal de lucht in waren, waren we al diep in gesprek over wat we gingen doen in Schotland, wat voor studie enzovoort. De reis leek daarom heel erg kort en was snel voorbij en zo waren we al snel weer op de grond. Tja he we vlogen ook maar een half uur (Engelse tijd is een uur eerder). Sven werd opgehaald door zijn vriendin en Noortje moest met de bus en de trein verder reizen. Zo kon ik mooi mee gaan met Noortje want ik moest hetzelfde doen. Dit was makkelijk aangezien ik niet helemaal zeker wist waar ik heen moest. Maar we moesten dezelfde richting uit met de bus. Eenmaal bij het treinstation natuurlijk zoeken hoe ik verder moest en kaartje kopen en dan maar wachten. Het was geen ramp om te moeten wachten, want het was heerlijk zonnig dus was genieten. Toen de trein aankwam snel instappen met al mijn bagage en ergens een plek innemen. Helaas was de zit toch wat korter dan eigenlijk de bedoeling was. Want na 10 minuten op het perron stilstaan was de trein defect en werd ons gelieve uit te stappen. Helaas vertrok mijn trein dus zonder mij erin en moest ik wachten op de volgende. Het balen was dat er maar 1 dezelfde trein reed per uur. En de volgende reed ook niet. Dus dan maar 2 uur wachten op een redelijk klein station. Tja geen vertraging met de NS dan maar met Scotrail. Dus na het wachten kon ik eindelijk in de trein om zo nog 2 en half uur (of langer) te reizen. Natuurlijk genietend van het uitzicht vanuit de trein kwam ik de reis wel door. Na een overstap moeten maken, kwam ik in een kleinere trein terecht die bomvol zat. Hier leerde ik een beetje de Schotse mensen al kennen. Want bomvol dat het zat was ook te merken aan het volume en de gezelligheid tussen vreemden. Met deze trein reden we ook echt door de Highlands heen. Dus bergen om je heen met sneeuw, mist in en uit rijdend. Heel indrukwekkend. Eenmaal aangekomen bij het perron waar ik moest zijn, werd ik opgewacht door David Mckenzie. Dat was ook mijn contactpersoon geweest dus dat was al wat makkelijker. In de auto (want ja ik was zeker nog niet bij mijn eindbestemming) al veel uitleg gehad over wat Scottish Natural Heritage doet en wat voor net de projecten allemaal hebben voor de omgeving en natuurlijk wat ik allemaal zou gaan doen en meehelpen. Na ongeveer een half uur rijden kwamen we aan bij de plek waar ik zou verblijven. Dit is in de middle of nowhere eigenlijk, want het dichtstbijzijnde dorp was 20 mile van ons vandaan. Na mijn kamer te hebben uitgekozen en al mijn spullen hebben uitgeruimd, lekker even rustig zitten en verder praten met David.
De volgende dag was het natuurlijk heel rustig in het huis en zo voelde het alsof ik het hele huis voor me alleen had. Omdat het zo’n mooi weer was, had ik besloten om een kleine wandeling te maken rond het terrein zodat ik het een beetje leerde kennen. Na een beetje gelopen te hebben en geweldige mooie uitzichten heb gezien en gefotografeerd, ging ik toch maar weer terug want de sneeuw was toch wat dieper dan ik had gedacht. Ook omdat het wat koud was ging ik terug om weer wat op te warmer. Dit verliep helaas niet volgens plan, want de verwarming deed het niet dus het was aardig koud in het huis zelf. Dan maar onder mijn dekens in mijn kamer gaan liggen om het toch wel wat warmer te krijgen. Zodoende ben ik zondag ook maar zoveel mogelijk in mijn kamer gebleven om het tenminste nog een beetje warm te hebben.
Maandagochtend begon het dan voor mij. Toen leerde ik iedereen kennen waar ik vooral mee ga werken. Dus zo leerde ik Rory (de manager), Ross, Andrew en Bryn kennen. Het werd me ook duidelijk dat we elke ochtend door Rory onze jobs te horen kregen om te gaan doen voor die dag. Zo ging ik samen werken met Andrew en Bryn. Beide zijn studenten die voor hun opleiding hier vrijwilligers zijn, om zo via hier mogelijk werk te krijgen in deze sector. Onze taak was om vooral de sheds schoon te maken en alles wat te orderen. Dit hebben we dus ook zo de hele dag gedaan.
Dinsdag zijn we naar Aviemore gereden. Rory had een vergadering daar en wij moesten een hek vervangen/maken. Nadat we dat hadden gedaan moesten we ook nog houten pilaren bovenop een berg brengen. Dit konden we alleen doen te voet dus we mochten met pilaren van 20 kilo op onze rug naar boven lopen. Dit was niet zo’n lange tocht qua meters. Het was maar 1 km ongeveer maar we moesten wel meer dan 300 meter de berg op. Dus dit was een aardig klim vooral met onze bagage. Nadat we dat hadden gedaan moesten we ook nog wat bomen uit de weg halen die waren omgevallen.
Woensdag zijn we de hele dag bezig geweest met het zagen van bomen. Dit klinkt misschien totaal niet interessant, maar dat was het ook niet echt. We hebben hier een grote zaagmachine staan waarmee je precies kunt meten hoe dik de plank moet zijn. Maar het beste hieraan was vooral dat ze bomen gebruikte die hier oorspronkelijk niet horen te staan. Zo die halen ze weg, zodat ze uit het gebied zijn. Hiermee zagen ze planken en nog meer dingen van. En dit gebruiken ze dan weer voor zitplaatsen, borden voor de weg of om een compost hoop te maken. En wat er overblijft dat we niet kunnen gebruiken wordt in stukken gezaagd en zo gebruikt als brandhout. Dus dit is een mooi voorbeeld voor self-sustaining. Maar het gaat vooral over de avond en nacht. Want toen ben ik voor het eerst meegeweest met het jagen op herten. Dit was echt super leuk om dit mee te maken en ook zeker wel wat spanning. We gingen met z’n vijven op pad namelijk: Rory (de schutter), David (de chauffeur), Bryn en ik achterin om mee te spotten en ook nog Dallas de hond die eigenlijk de herten zou moeten vinden, maar dat lukt nog niet echt. Zo zijn we weggereden en op zoek gegaan naar de herten om te schieten. Dit klinkt allemaal hard zo van elk hert dat we zien gaat eraan. Tja dat gebeurt dus ook echt zo. Maar daar is een goeie reden voor. Dit gebeurt namelijk omdat hier geen predatoren aanwezig zijn die een hert aan zouden kunnen. Dus de herten hebben geen natuurlijke vijanden hier. Dus hierdoor is er een overpopulatie aan herten. En dit resulteert dat de bossen door de herten helemaal kapot gemaakt worden en als ze er niks aan zouden doen er niet een meer bossen over zouden zijn. Dus wij zijn de predators. Hier zorgen ze dus ervoor dat de populatie kleiner wordt, de bossen kunnen groeien en wij hier ook zelf bossen kunnen aanplanten om de natuur weer in balans te krijgen. Om zo het uiteindelijke doel te bereiken dat predatoren zoals: de wolf en de beer, hier weer kunnen leven in het juiste habitat.
Maar zodoende waren we onderweg om de herten de zoeken. Na ongeveer een uur à anderhalf uur rondrijden, op verschillende plaatsen, zagen we er een en zo begon het dus. Ondanks de grote van de demper van het geweer was de knal toch harder dan ik had verwacht. Maar dat terzijde. Zoals eigenlijk bij elk schot wat Rory heeft gelost die avond was het een voltreffer en was het dier eigenlijk gelijk dood. Maarja dat was niet het enige wat we moesten doen. Want we moesten ook ervoor gaan zorgen dat het dier in de auto zo komen. Dus taak een was vooral het vinden van het hert. Dit is best lastig als je zelf geen licht bij je hebt en toch niet al te beste schoenen om in diepe sneeuw of wat diepere plassen te moeten lopen. Dus ja al snel waren mijn schoenen doorweekt en mijn voeten aardig onderkoelt aan het raken, maar je moet door dus dat doe je dan ook. Beweging zorgt voor warmte dus dan maar veel lopen en veel struikelen door gebruik aan licht. Maar we hadden het dier gevonden en zo begon fase twee. Namelijk het hert verlossen van zijn darmen en alles wat aan de achterkant zit. Ze maken eerst een opening in het hals gedeelte om vooral het bloed weg te laten lopen (dus slim om dat op een helling) en halen daar de luchtpijp uit en knopen die vast. Daarna maken ze de buik open en halen de darmen eruit. Dit laten ze liggen voor de andere dieren, zoals vossen en vogels. Ik dacht persoonlijk dat ik er veel meer moeite mee zou hebben dan ik er uiteindelijk mee had. Het bloedgehalte viel reuze mee en omdat het vers is stinkt het eigenlijk totaal niet. Hierna begint fase drie en dat is physiek het zwaarst. Namelijk het slepen van het hert naar de auto toe. Als je namelijk in sommige gevallen een hert van 40 tot 60 kilo moet slepen de helling op dan doe je een goeie workout. En dit in combinatie met het schoenen en licht probleem, was het vaak zat een glij partij met 40 kilo extra. Als het dan gelukt was om het hert bij de auto te krijgen, mochten we gaan gooien met het hert om het in de auto te krijgen. Na alle inspanning blijkt het nog niet zo makkelijk te zijn.
En zo gingen we de avond en de nacht door. Uiteindelijk hadden we 12 herten geschoten. Zelf 3 herten mee naar boven gesleept was dit een vermoeiende avond. We waren begonnen om half 8 en waren pas terug rond 2 uur in de nacht. Dus het bed was enorm welkom.
De dag na het jagen stond een andere belangrijke taak op het programma. Namelijk het schoonmaken van de rest van het hert. Dus het hart, longen, lever, nieren en nog meer moest er namelijk ook nog uit. Ook de poten en de kop worden eraf gehaalt. Hierna wordt het hert gewogen voor het uiteindelijk gewicht. Dit wordt bijgehouden met nog een aantal gegevens zoals: hoe oud, man/vrouw, melk of geen melk, soort. Hierna wordt het opgehangen en in de koelruimte gedaan. Want ze verkopen het hert aan mensen die het willen. Dit is allemaal tegen een redelijk goedkope prijs dus dat is aantrekkelijk voor andere. Na alle twaalf herten te hebben gedaan gingen we weer door met het maken van planken. Zo was de dag weer snel voorbij.
Op vrijdag kreeg ik les in rijden van het elektrische auto die ze hier hebben genaamt: Polaris. Dit was totaal niet ingewikkeld en het is een leuke karretje om in de te rijden. Dit werd me vooral aangeleerd om dat ik de koeien en schapen moet gaan voeren. Echt Schotse Highland cows en Soay sheep die ze hier hebben. Die moeten namelijk dagelijks gevoerd worden en omdat ik de enige was die in het weekend hier aanwezig was, werd dat mijn taak. Dus dat is ook wat ik doe in de weekenden.
Op zaterdag kwam mijn vriendin en haar ouders langs voor een weekje vakantie in Schotland. Met hun ben ik zondag naar het beroemde Loch Ness gegaan om natuurlijk het monster te zoeken. We hebben natuurlijk het monster gezien, maar geen goeie foto’s van kunnen maken, want ja daar heeft iedereen last van.
Maandag tot en met woensdag zijn we bezig geweest met het uitgraven en het maken van een plek waar we de houtzaagmachine kunnen neerzetten. Want op dit moment staat hij nog aardig in het zicht en maakt natuurlijk aardig wat rotzooi. Dus willen we een aparte plek ervoor maken zodat het wat uit het zicht staat en we meer ruimte hebben.
Maar op donderdag gingen we weer iets totaal anders doen. De bedoeling was dat we herten uit een gebied gingen jagen. Want door de verschillende gebieden en mensen die er hun zegje over hebben krijg je nog wel eens wat competitie erover. Dus wij moesten met ongeveer 20 mensen herten uit ons gebied jagen. Dus ongeveer de eenderde was uitgerust met shotguns om zo de herten op te jagen. We gingen met portofoons op pad om uiteindelijk in een mooie lijn te komen te staan om de herten te leiden naar de plek waar ze heen moesten. Dit was een goeie stevige wandeling de bergen op. En midden tijdens het lopen kwam de sneeuw inzetten. Dus we zaten te wachten tot dat we weer verder mochten lopen in de sneeuw. Toen we uiteindelijk allemaal op de juiste positie stonden hadden wij nog steeds geen hert gezien. Maar dat veranderde snel. Na 5 minuten wachten en kijken kregen we te horen dat er een aantal aan kwamen. Toen we ze zagen moesten we veel geluid maken zodat ze niet door onze lijn heen zouden gaan, maar mooi naar de plek ze zouden moeten. Dit lukte met het eerste stel en daarna met de volgende 3 ook. Maar toen kwam er een groep van ongeveer 15 herten aan. Dit was trouwens ook de eerste keer in Schotland dat ik van zo dichtbij een hert heb gezien. Maar het verliep nu toch wel wat anders. Want niet elk hert volgde natuurlijk zo goed als ze eigenlijk zouden moeten. Het zijn nog steeds wilde dieren. Een kwam ongeveer 10 meter naast ons erdoor heen omdat hij zijn eigen weg wilde banen. Maar de volgende kwam echt recht op mij af. Dit zet je natuurlijk aan het twijfelen. Van zou hij zich omkeren als ik genoeg geluid maak en me groot maak of dat ik zometeen vol word geraakt door zijn gewei of dat ik toch moest wegduiken. Het werd uiteindelijk het laatste, want een hert proberen te stoppen in volle sprint is niet zo’n goed idee leek mij. Dit gaf de wandeling een aardig spannend randje, maar uiteindelijk was het aardig gelukt om de meeste herten uit het gebied te jagen.
Vrijdag had ik de dag vrij gekregen om dan mogelijk samen met mijn vriendin het pad op te gaan lopen, dat vanuit hier vertrekt. Na lekker te hebben uitgeslapen voor een keer en te hebben ontbeten waren we onszelf een beetje aan het voorbereiden om te gaan. Toen kwam het mooie wisselde weer van Schotland weer in actie. Want het weer kan in de minuut wisselen van lekker warm met zon, naar een sneeuwstorm en koud. Dit gebeurde dus nu ook weer, dus daar ging de planning om een goeie wandeling te maken.
Zaterdag zijn we samen naar Inverness geweest en hebben daar een beetje rondgekeken. En natuurlijk ook pubs bezocht en wat drank genuttigd. Toen we terug aan het rijden waren, kwamen we weer in de sneeuw terecht maar dit keer bleef het een stuk langer doorgaan. Dus zijn we maar zo snel als we konden naar Newtonmore gereden en hebben daar in het Glen Hotel gezellig zitten te eten. Hier genoten van een lekkere wiskey en lekker eten en vooral genieten van een heerlijk dessert. Het was genaamd Mega Chocolat Fudge Cake en dat was ook echt genieten om dat te eten.
Zondag was de laatste dag dat Sonja en haar ouders hier waren en ze zouden vroeg vertrekken aangezien de weervoorspellingen niet al te best waren. Zodoende zijn ze rond 12 uur vertrokken en was het weer heel stil in het huis. Ze hadden ook niet echt veel later moeten vertrekken, want het weer werd slechter en het begon te sneeuwen. De sneeuw heeft het volgehouden tot en met maandagochtend. En daardoor was er een enorm pakket van meer dan 20cm gevallen. Dit zorgde ervoor dat we eigenlijk qua werk helemaal niks konden doen. Ik heb zelf een beetje de paden sneeuwvrij gemaakt maar meer dan dat zat er niet in voor de dag.
Op dinsdag kreeg ik te horen dat er weer een nieuwe vrijwilliger kwam. En daar nog steeds het pakket sneeuw was het lastig om iets te verzinnen om te gaan doen. Dus zijn Rory en Ross gaan jagen en ik kon niet echt goed mee in de Argo car, aangezien er maar zit plaats was voor twee. Dus ben ik achtergebleven en maar wat zitten te werken voor school. En ik zou dan de nieuwe vrijwilliger welkom komen heten als die zou arriveren. Rond elf uur kwamen ze weer terug rijden en wat bleek dus. Ze hadden 16 herten geschoten. Dit verbaasde me een beetje dat het erin zo’n korte tijd zoveel waren. Ze hadden er dus ook al 10 mee terug gebracht. Rory is die toen al gaan schoonmaken en ik ben samen met Ross de andere opgaan halen. Maar er ging nog iemand mee. Want elke dag komen er hier ook mensen checken of er nog avalances zijn geweest. Dit houden ze bij op internet met een blog. Dit keer was het Tommen die er was. Hij kreeg een lift met de Argo om wat verder te kunnen komen die dag. Dus hij ging ook mee. Dit resulteerde dus dat ik in het bagageplek moest gaan bevinden. En mezelf goed en wel vasthouden. Aangezien de Argo een aardig all-terrain car is, merk je dat ook wel als je erin zit. Het was nog een hele kunst om mezelf vast te houden. Toen we aan het rijden waren had Ross nog een hert gespot, dus stonden we stil en Ross nam zijn tijd en schoot het hert neer. Hij is het hert zelf gaan halen en ik bleef achter met Tommen. Een beetje gekletst en in de sneeuw gestaan (ongeveer knie diep daar). Toen het hert in het bagageplek was, werd het dus wat lastiger om te zitten. Dus Ross zei dat ik juist zou moeten gaan staan, want dat was een stuk makkelijker. Dus ik ben gaan staan, nou dat was een ervaring, want het was dus oprecht een stuk makkelijker. En ook veel leuker. Na alle herten te hebben gevonden. Wat nog niet zo makkelijk was, want soms moesten we onze weg banen door sneeuw die tot onze middel kwam. Kwamen we weer terug met de rest van de herten en zo bleek het dus dat de nieuwe vrijwilliger er net was. Ed genaamd en zo werd hij gelijk aan het werk gezet om de deerlarder schoon te maken samen met mij. Zo hebben we elkaar al wat leren kennen en dat ging ook de avond nog zo door.
Woensdag werd weer heel anders. Want we kregen namelijk te horen dat op donderdag er een klas kinderen langskwam om met de schapen aan de slag te gaan. Dus wij (Ed en ik) moesten ervoor gaan zorgen dat we een plek maakte waar de schapen in konden gehouden worden. Een pin genaamt. We kregen de opdracht hiervoor en verder mochten we alles zelf verzinnen. Rory zou later wel komen kijken of hij het ermee eens was en dus of we het goed hadden gedaan. Maar het grootste punt was vooral dat we de hele schuur moesten verbouwen/schoonmaken. Want er lagen een hoop houten palen voor hekken die nog bruikbaar waren, maar niet goed opgestapeld. Dus daar zijn we eerst mee aan de slag gegaan. Na alles te hebben opgeruimd en de helft op de brandstapel te hebben gegooid, kwam Rory kijken hoe het eruit zag. Hij was blij hoe we het hadden aangepakt en natuurlijk dat schoonmaken had hij totaal geen probleem mee. Dus na deze dag taak van de schuur schoonmaken konden we tevreden zijn over ons werk.
Dus toen begon de donderdag. We wisten wat we moesten doen. Onze ochtendtaak was de koeien naar een andere wei te verplaatsen en de schap in de pin zien te krijgen. Nou met een beetje hooi waren de koeien makkelijk te verleiden en zo hadden die job na een minuut al geklaard. Dus we dachten dat het wel zo makkelijk zou gaan. Maar dit was dus helaas niet zo. Na 3 à 4 keer proberen de schapen in de pin te krijgen lukte het ons maar niet om de schapen er met z’n alle in te krijgen. Dus gaven we het maar op. Want zonder hond en maar met z’n tweeën was het geen doen om de schapen erin te krijgen. Dus maakte het maar een opdracht voor de kinderen van. Maar het ergste van alles was nog wel dat er eigenlijk een expert zou langskomen om de kinderen wat uitleg te geven. Maar die had 15 minuten voordat de kinderen kwamen een smsje gestuurd van, sorry maar ik kan niet komen. Dit maakte Rory aardig boos, maar gelukkig hadden we er al rekening mee houden. We hadden al een plan B dus dat werd het dan maar. Dus de kinderen waren er en Rory ging maar wat praten zoals hij altijd doet. Maar wat ik nog niet had vertelt is dat we de hele week last hebben gehad van stroomuitval. Want onze watergenerator werkt nu in een keer niet meer zo optimaal. Dit was dus ook net weer gebeurt, dus Ross was aan het proberen die weer aan de praat te krijgen. Dus dit liep allemaal ook lekker langs elkaar. Maar uiteindelijk maar naar de schapen gegaan toen ze ook net vertrokken waren ernaar toe. Toen gingen we het dus met meerdere proberen om de schapen te drijven naar de pin toe. Dit ging al een stuk makkelijker, want met 10 kun je toch wel wat meer doen dan met 2. Maar alsnog waren de schapen slim genoeg om er niet in te trappen. We hadden er ongeveer 10 in een keer kunnen vangen en gingen dan maar daar even mee aan de slag. Wat ze kreeg een checkup voor luizen en mondhygiene. Dus kostte totaal niet veel tijd want het was een spuit in de mond en daarna spuit over de rug met wat chemische stoffen en dat was dan weer klaar. Maar dit was dus snel gedaan met die schapen, maar het probleem was dus dat er nog zo’n 15 à 20 schapen losliepen. Toen besloot Rory maar dat we ze dan maar met de hand gingen vangen en toen begon het leukste deel van die dag. Dus eerst de schapen in een hoekje drijven en dan maar duiken om er een te pakken te krijgen. Dit ging redelijk goed de eerste keer. Rory had er gelijk 3 te pakken (waar er helaas nog wel 1 van ontsnapte), bij sprong er bijna eentje in mijn armen. Dus dat was makkelijk (was ook niet de grootste dus dat was makkelijk). Dat ging dus redelijk vlot, maar naarmate het minder schapen werden werd het steeds lastiger om er een te pakken te krijgen. Eentje sprong op een gegeven moment vol het hek in dus ik dook er maar zo goed en zo kwaad op. Zo ging het nog een tijdje door. Maar je kon merken dat de schapen moe werden en slomer reageerde en rende. Dus dat was natuurlijk een uitgelegen kans om ze al rennend in te halen en dan te vangen. Dus dat ging ik ook zeker proberen om ook nog een beetje mijn conditie te testen. Deze strategie werkte en zo het ik redelijk snel weer een schaap te pakken. Maar sommige waren slimmer dan je dacht. Konden goed ontwijken waardoor er nog wel wat leuke glijpartijen aanwezig waren. Want er lag nog wat sneeuw, het was drassig en nat. Dus de ideale gelegenheid om lekker de modder/stront in te vallen. Dit overkwam mij natuurlijk. Tijdens het achterna zitten van een schaap stond ik letterlijk op shit. En zo gleed ik eerst nog ongeveer 2 meter door (door natuurlijk mijn super snelheid) en belandde ik zo uiteindelijk met mijn rug in de modder na een geweldige slide. Dit was natuurlijk precies voor de schuur dat het gebeurde waar ongeveer 5 mensen stonden te kijken hoe wij bezig waren met de schapen te vangen. Dus het lachen was duidelijk te horen. Zelf had ik ook echt enorm gelachen als ik het zelf het gezien dus dat was ook volkomen terecht. Dit nam uiteindelijk minder tijd in beslag dan ik zelf had gedacht en zo hadden we alle schapen te pakken en hun behandeling gegeven. Hierna was het lunchpauze en gingen we daarna de koeien naar een ander veld verplaatsen. Dit was een heel stuk makkelijker en zo gedaan. En de tijd van de kinderen zat er ook op, dus die gingen weer naar huis. Na wat volgens ons toch wel een geslaagde dag was. Toen we klaar waren gingen even bij elkaar zitten om wat thee te drinken en toen kreeg ik van Ross te horen (want die stond natuurlijk in de schuur) dat hij mij een 8 had gegeven voor mij val. Hier was ik best tevreden mee natuurlijk en ik vroeg hoe ik een 10 moest krijgen. Daar gaf hij het antwoordt op dat als ik het gelachen tijdens de val ik een 10 had gekregen. Dit zal ik dus ook de volgende keer gaan proberen. We kregen ook te horen dat er die avond iemand langskwam om een aantal nachten hier te verblijven. Die zou flinke bergwandelingen gaan maken. Wij moesten hem welkom heten. Nou het waren er twee Allan en Ron, en het was gelijk gezellig. Ze kwamen binnen en ze hadden zich voorgesteld en al hun bagage naar binnen gebracht en toen zeiden ze gelijk al dat ze een biertje gingen drinken. Wij mochten ook mee genieten hiervan. Ze hadden namelijk een grote collectie van eigen gebrouwen bier met zich meegenomen en dat moesten we natuurlijk proberen. Dus onder het genot van een aantal biertjes van eigen makelij zijn we de avond gezellig doorgekomen. En zo ging ook het weekend weer snel voorbij. Elke avond leuk gezelschap en onder het genot van verschillende biertjes zitten te praten over van alles.

Sorry voor dit heeeeeeeeeeel lange verhaal, maar ik was een beetje laat om het elke week te doen dus nu maar de eerste 3 weken tegelijk.
Nu ben ik dus ook even klaar met schrijven en zal er volgende week wel weer een nieuwe verschijnen maar wel een enorm stuk korter.